✙ ერთ მშვენიერ დღეს ოთახის ბინადარმა გააცნობიერა ,რომ ის სამყაროსთვის მოკვდა და სამყაროც მოკვდა მისთვის. ოთახი გადაჰყურებდა ქუჩას, რომელიც მუდამ ცოცხალი იყო მისი თანატოლებით დახუნძლული მანქანებით, ჟივილ-ხივილით, ლამაზ-ლამაზ კაბიანი გოგოების მხიარული სიცილებით.
მის ოთახში იდგა სარკე,რომელიც დღითიდღე მტვრის ნისლით იქუფრებოდა და მხოლოდ მკვდარი საგნების სურათებს ირეკლავდა,რადგან ის მიივიწყა მისმა ერთადერთმა მეპატრონემ-გოგომ,რომელიც მოკვდა სარკისთვის,სამყაროსთვის და საკუთარი თავისთვის ერთ მშვენიერ დღეს:რომელიღაცა წამის,რომელიღაცა მონაკვეთში...
მისი მშობლები კი ისხდნენ და საღამოობით ხმამაღლა ტელევიზორს უყურებდნენ,ვინაიდან ტელევიზორის კივილი ახშობდა მათ შინაგან კივილს,მოწოდებას და თანხვედრაში მოსულ სურვილს იმის გამო,რომ მათი გვერდზე ოთახის ბინადარი ნუ ძალიან რაღაცნაირი სხვანაირი იყო-ისეთი არა ,როგორიც მათ წარმოედგინათ,უნდოდათ მათ დიდ ფიქრებში...
როდესაც ადამიანი კარგავს საკუთარ თავს და ეუფლება მარტოობის, ყველასგან მიტოვებულობის გრძნობა,როცა გაურბის ახლო მეგობრებს და მშობლებიც საღამოობით აკივლებენ მარადმწვანე ტელევიზორს, მაშინ მოდის მარტოობა. რომელიღაცა დროის რომელიღაცა სივრცეში ვაკუუმად გაჩრილ შენ ყოფიერებას ეუფლება ცნობიერება იმის რომ შენ ხარ მარტო და შემდეგ გაცნობიერება იმის რომ ამ მარტო-სულმა შეგიძლია ყველაფრის თავიდან დაწყება. ცხოვრების თავიდან დაწყება...აბსოლუტურად ყველაფრის თავიდან, ზეროდან დაწყება და ეს ის ზეროა, რომელიც მოაქვს "აქ და ახლა ყოფნის" გაცნობიერება.
"ზდეს ი სეიჩას"...ოთახის ბინადარი ხვდება რომ არსებობს რაღაც რაც ეხმარება მას ადგომაში და სარკეზე ჩაკირული მტვრის გადაწმენდაში ,არსებობს რაღაც რაც ეხმარება მისი სილამაზის გადახალისებაში, ლამაზი კაბის ჩაცმასა და მეგობრებთან ერთად გასეირნებაში, საყვარელი საქმის პოვნაში და ისეთი ხმით დაკივლებაში რომელიც გადაახშობს ჩართული მარადმწვანე ტელევიზორის იმ ხმას, რომელიც აჯერებს ადამიანებს თითქოს მათი ცხოვრება მექანიკური დაღმართია ინერციული ...
და ეს რაღაც არის რწმენა,უსაფუძვლო რწმენა იმის რომ შენც დიდი,ადამიანებისგან მკვდარი ღმერთის ნაწილადი ხარ,რომელიც გაძარცვეს,აწამეს,მოკლეს, მაგრამ რომელსაც შეძლებია წამოდგომა.
მის ოთახში იდგა სარკე,რომელიც დღითიდღე მტვრის ნისლით იქუფრებოდა და მხოლოდ მკვდარი საგნების სურათებს ირეკლავდა,რადგან ის მიივიწყა მისმა ერთადერთმა მეპატრონემ-გოგომ,რომელიც მოკვდა სარკისთვის,სამყაროსთვის და საკუთარი თავისთვის ერთ მშვენიერ დღეს:რომელიღაცა წამის,რომელიღაცა მონაკვეთში...
მისი მშობლები კი ისხდნენ და საღამოობით ხმამაღლა ტელევიზორს უყურებდნენ,ვინაიდან ტელევიზორის კივილი ახშობდა მათ შინაგან კივილს,მოწოდებას და თანხვედრაში მოსულ სურვილს იმის გამო,რომ მათი გვერდზე ოთახის ბინადარი ნუ ძალიან რაღაცნაირი სხვანაირი იყო-ისეთი არა ,როგორიც მათ წარმოედგინათ,უნდოდათ მათ დიდ ფიქრებში...
როდესაც ადამიანი კარგავს საკუთარ თავს და ეუფლება მარტოობის, ყველასგან მიტოვებულობის გრძნობა,როცა გაურბის ახლო მეგობრებს და მშობლებიც საღამოობით აკივლებენ მარადმწვანე ტელევიზორს, მაშინ მოდის მარტოობა. რომელიღაცა დროის რომელიღაცა სივრცეში ვაკუუმად გაჩრილ შენ ყოფიერებას ეუფლება ცნობიერება იმის რომ შენ ხარ მარტო და შემდეგ გაცნობიერება იმის რომ ამ მარტო-სულმა შეგიძლია ყველაფრის თავიდან დაწყება. ცხოვრების თავიდან დაწყება...აბსოლუტურად ყველაფრის თავიდან, ზეროდან დაწყება და ეს ის ზეროა, რომელიც მოაქვს "აქ და ახლა ყოფნის" გაცნობიერება.
"ზდეს ი სეიჩას"...ოთახის ბინადარი ხვდება რომ არსებობს რაღაც რაც ეხმარება მას ადგომაში და სარკეზე ჩაკირული მტვრის გადაწმენდაში ,არსებობს რაღაც რაც ეხმარება მისი სილამაზის გადახალისებაში, ლამაზი კაბის ჩაცმასა და მეგობრებთან ერთად გასეირნებაში, საყვარელი საქმის პოვნაში და ისეთი ხმით დაკივლებაში რომელიც გადაახშობს ჩართული მარადმწვანე ტელევიზორის იმ ხმას, რომელიც აჯერებს ადამიანებს თითქოს მათი ცხოვრება მექანიკური დაღმართია ინერციული ...
და ეს რაღაც არის რწმენა,უსაფუძვლო რწმენა იმის რომ შენც დიდი,ადამიანებისგან მკვდარი ღმერთის ნაწილადი ხარ,რომელიც გაძარცვეს,აწამეს,მოკლეს, მაგრამ რომელსაც შეძლებია წამოდგომა.