ალი,
ალისა. ის ალისაა , რომელიც მალე გადაეშვება ხანგრძლივ მოგზაურობაში ახალი ლამაზი და ძლიერი თავგადასავლის საძიებლად, ისეთი ნაღდი ცხოვრებისეული სურათების და გრძნობების შესაგროვებლად და ისეთი ნაღდი ადამიანების , რომლებიც შორს არიან ზღაპრული მონსტრებისგან თავიანთი ხასიათითა და ბუნებით.
მანამდე კი ალისაა თავისუფალ ვარდნაში ზემოდან ქვემოთ და მიექანება ხოლმე იქ, სადაც ხშირია წამების წამება, ხშირია საათების ცრემლებად დაღვრა , მაგრამ მას აღარ უნდა თავისუფალი ვარდნა ვერტიკალურ ლაბირინთში....ეჰ რა გიჭირთ თქვენ , შავ ცხენზე ამხედრებულო ამაზონკებო ...და იცის თავისუფალ ვარდნაში მყოფმა ალისამ, რომ არ ქონდა უფლება ამ ზღაპრული მონსტრებით დასახლებულ ორმოში ჩავარდნილიყო, სად იყო მაგისდრო ? . ალისა ცხოვრობს ალქაჯთა სამყაროში და ამ სამყაროს-ანუ ჯოჯოხეთს ანათებს ფული და იგივე ფული და ძალაუფლება აქრობს სამოთხეს და ყრის იქიდან ხოლმე ანგელოზებს...
ნაანგელოზარი, ადამიანების პატივისცემის დამსახურების ერთადერთი იარაღი კი არის ფული , რადგან ძალიან ცოტაა ისეთი ვისაც უანგაროდ უნდოდე და ზრუნავდეს შენზე. ზრუნავდეს შენ კეთილდღეობაზე, ფეხზე დაყენებაზე, სიხარულის მონიჭებაზე უანგაროდ...
საბრალო ალისა ...მე მინდა ახალი ზღაპარი დაიწეროს იმ ალისაზე, რომელიც ორმოდან ამოძვრა და დაადგა სიხარულის და წარმატების გზას . შეუდგა ბილიკს, რომელიც ამ სამყაროს გრავიტაციული კანონების საწინააღმდეგოდ მიდის თავისუფალ ვარდნაში ქვევიდან ზევით , და ეს ბილიკი სავსეა უამრავი დადებითი და ძლიერი ემოციით, და ფიქრით. ალისა დაიბრუნებს ყველაფერს რაც წაგლიჯეს ხელიდან: ჯანმრთელობას, ნერვებს, ოცნებებს ...
გოგო, რომელიც შინაგანი მარაზმით შებყრობილი ადამიანების წრეში ტრიალებს, რომელიც მუდმივად სხედან და წუწუნებენ ზოგი რაზე და ზოგი რაზე , ან და არ წუწუნებენ მაგრამ ისეთი წარწერიანი სახით უყურებენ ამ გოგოს ,რომელშიც ვკითხულობთ ;"შენ დამნაშავე ხარ",და ისმის კითხვა "რაში?" , და ისმის პასუხი : " იმაში რომ ყოველთვე ოჯახში არ შემოგაქვს დიდი ფული" ... მაგრამ ეს ბოლო პასუხი ისმის არაპირდაპირ , გადაკვრით...გოგო მუდმივად ზრუნავს იმაზე რომ არ დაემსგავსოს მათ, არ ინერვიულოს მათ მარაზმებზე, შინაგანი კედლით გამოეყოს ამ მძიმე ჰაერს , რასაც ძალიან დიდი ფსიქიკური ენერგია მიაქვს. არადა ძალიან რთულია ცხოვრობდე ოჯახში და გამოეყო ოჯახს.
ვიცი უთქვამთ "ცხოვრება ბრძოლაა"-ო, მაგრამ არა ქარის წისქვილებთან როგორც ამას დონ კიხოტი აკეთებდა, რომელიც თავის ამბავში მართლა გმირი იყო, არამედ ესაა სხვა სახის ბრძოლა : მძიმე, ეჭვიანი, ეშვიანი, დამანგრეველი ადამიანების აზრებთან ბრძოლა, რომლებიც "შენ თვალში ბეწვს ამჩნევს და თავისაში დირესაც კი ვერ ამჩნევს"...და ყველაზე დიდი ტრაგედიაა ის, როცა ბრძოლა გიწევს იქ,რასაც ოჯახი ქვია.
შვეიცერი ამბობს;" თამაში გვაცილებს რეალობას , იმიტომ რომ ეს რეალობა გვღლის" .. ამით იმის თქმა მინდოდა რომ რაღაც უნივერსალური კოსმიური ეთიკის ნორმები უნდა გამოიმუშავოს ადამიანმა , რათა არ გადაიყოლოს დღევანდელი მისი ცხოვრების მონსტრებით დასახლებულმა რეალობამ..
 |
| მონსტრუკებით დასახლებული რეალობა ... :) |
No comments:
Post a Comment